نكع نكف نكل
1. ⇒ نكف
نَكِفَ مِنَالشَّىْءِ, aor. ـَ
5. ⇒ تنكّف
تَنَكَّفَ بِمَوْضِعِ كَذَا [He waited,, &c.,] i. q. تَلَيَّثَ. (TA in art. صقر, from the “Nawádir.”)
10. ⇒ استنكف
اِسْتَنْكَفَ مِنْهُ (KL,* MA) He disdained, or scorned, it; was ashamed of it. (KL, MA.) See 1.
نَكَفَةٌ
نَكَفَةٌ: see غُنْدُبَةٌ, and لُغْدٌ.